صفحه محصول - پروپوزال بررسی اثر بخشی بهسازی روابط به شیوه گاتمن بر انسجام خانواده، صمیمیت و تعهد زناشویی زوجین

پروپوزال بررسی اثر بخشی بهسازی روابط به شیوه گاتمن بر انسجام خانواده، صمیمیت و تعهد زناشویی زوجین

دارای 28 صفحه وبا فرمت ورد وقابل ویرایش می باشد.

عنوان پروپوزال: بررسی اثر بخشی بهسازی روابط به شیوه گاتمن بر انسجام خانواده، صمیمیت و تعهد زناشویی زوجین

تعداد صفحه: 28 صفحه
فونت: B ZAR
فاصله سطرها: 1.15
منابع فارسی و لاتین: دارد
پرسشنامه و ضمائم: دارد
بندهای پروپوزال: عنوان، مقدمه، بیان مسئله، اهمیت و ضرورت تحقیق، اهداف پژوهش (هدف اصلی، اهداف جزئی)، فرضیه های پژوهش، تعریف مفاهیم پژوهش (تعریف مفهومی، تعریف عملیاتی)، روش تحقیق، طرح پژوهش، ابزار اندازه گیری، روش تجزيه و تحليل داده ها و...



بررسی اثر بخشی بهسازی روابط به شیوه گاتمن بر انسجام خانواده، صمیمیت و تعهد زناشویی زوجین
The effectiveness of relationship improvment to gottman's method on family cohesion, intimacy and cuples marital commitment.
بیان مساله:
خانواده چیزی بیش از مجموعه افرادی است که در یک فضای مادی و روانی خاص به سر می برند. خانواده یک نظام اجتماعی و طبیعی است که ویژگی های خاص خود را دارد. این نظام اجتماعی مجموعه ای از قواعد و اصول را ابداع و برای اعضای خود نقش های متنوعی تعیین می کند. در چنین نظامی، افراد به وسیله علایق و دلبستگی های عاطفی نیرومند، دیرپا، و متقابل به یکدیگر متصل شده اند. ورود به چنین نظام سازمان یافته ای صرفا از طریق تولد، فرزندخواندگی، یا ازدوج صورت می گیرد(گلدنبرگ و گلدنبرگ، 2007؛ ترجمه حسین شاهی برواتی و نقشبندی، 1392).
انسجام در خانواده ، به عنوان یکی از ساختارهای پر نفوذ خانواده، احساس همبستگی، پیوند و تعهد عاطفی است که اعضای یک خانواده نسبت به هم دارند (السون ، 1999). لینگرن  (2003) انسجام را به صورت احساس نزدیکی عاطفی با افراد دیگر تعریف می کند، از نظر او دو کیفیت مربوط به انسجام در خانواده، مشتمل بر تعهد و وقت گذراندن با هم است. منظور از تعهد میل به صرف وقت و انرژی در فعالیت های خانواده و هم چنین ممانعت از تاثیر منفی عواملی چون مسائل شغلی در آن، می باشد. بعد دیگر انسجام از نظر لینگرن (2003)، وقت گذاشتن و با هم بودن در بین اعضای خانواده است. خانواده هایی که در این زمینه قوی هستند، به طور مرتب برنامه ها و زمان هایی برای فعالیت های گروهی در نظر می گیرند.
از طرف دیگر، آنچه باعث استحکام رابطه زناشویی می شود، روابط نزدیک و صمیمیت  بین زوج هاست (موحدی و همکاران، 1393). یکی از نیازهای عاطفی زوج ها، روابط توام با صمیمیت است که منبع مهمی برای شادی، احساس معنا و رضایت زناشویی در زندگی می باشد(پیلاجی ، لوتین جین  و آرین دل ، 2005)؛ و صمیمیت کلید داشتن ازدواجی موفق و منبع مهمی برای شادی، احساس معنا و رضایت زناشویی به شمار می آید (پیلاجی و همکاران،  2005؛ هلر  و وود ، 2000).
مطالعه علمی درباره روابط صمیمانه به عنوان یک جنبه مهم از زندگی زناشویی از دهه 1960 با بررسی های میلر و همکاران آغاز شده است(میلر ، میلر ، نانالی  و وکمن ؛ ترجمه بهادری، 1385). پژوهشگران به شیوه های متفاوتی صمیمیت را تعریف کرده اند اما متداول ترین تعریف از صمیمیت، احساس خود فاش سازی، به اشتراک گذاشتن خود درونی و احساس نزدیکی با همسر است (کیربای ، باکرن  و پترمن ، 2005). همچنین صمیمیت به عنوان توانایی بالقوه در ساختن روابط نزدیک تعریف می شود که سطوح بالای ارتباط، نزدیکی و تعهد را در بر می گیرد (وینبرگر ، هوفستین  و ویتبرن ، 2008).
داشتن روابط صمیمانه در زندگی زناشویی و خانوادگی افراد مهم ترین چالش عاطفی در زندگی آن هاست (میرگان  و کوردووا ، 2007). فردی که میزان صمیمیت بالاتری در روابط تجربه می کند، قادر است خود را به شیوه مطلوب تری در روابط عرضه کند و نیازهای خود را به شکل موثرتری به شریک و همسر خود ابراز نماید. به علاوه همسرانی که میزان صمیمیت بالاتری دارند، از رضایت زناشویی بیش تر نیز برخوردارند (پاتریک  و همکاران، 2007). توانایی پروراندن صمیمیت یک عامل بین¬شخصی است که اهمیت آن اغلب به خاطر نقش اساسی¬اش در رشد روابط نزدیک و رابطه¬اش با رضایت زناشویی است. به نظر می¬رسد که صمیمیت، تعهد را در روابط بهبود بخشیده و سازگاري ارتباطی را افزایش می¬دهد (محمدخانی و اسلامی، 1394). به طوری که تحقیقات نشان می دهند صمیمیت زناشویی بالاتر موجب تعهد زناشویی بیشتر می گردد (تقی یار و پهلون زاده، 1393).
تعهد زناشویی ، قویترین و پایدارترین عامل پیش بینی کننده کیفیت و ثبات رابطه زناشویی است (موسکو ، 2009). سطوح بالای تعهد زناشویی با ابراز عشق بیشتر، سازگاری و ثبات زناشویی بالاتر، مهارت های حل مسئله مناسب تر و رضایت زناشویی رابطه دارد (مسترز ، 2008؛ کاپینوس و جانسون ، 2003؛ تیلگمن  و همکاران، 2008).